In Vallérargues hebben we een beeldbepalend pand gekocht in het hart van het dorp. Van oorsprong een kasteel en kerk als onderdeel van de beschermde ring rondom het dorp. Het dak van de kerk is in 1698 door slechte weersomstandigheden ingestort. Het dorp heeft toen voor een keuze gestaan om de kerk te herbouwen op een andere plek of de kerk te herstellen. Waarschijnlijk is dit laatste gebeurd. Later is hier een woonhuis tegenaan gebouwd. Overal in het pand is de rijke historie voelbaar en zichtbaar.
Het woonhuis is verdeeld over 3 woonlagen. De begane woonlaag is onder andere in gebruik geweest als keuken, bijkeuken en woonkamer, met een oude waterput in het westelijke deel. De bovenste verdiepingen als slaapvertrekken. Later is de ambtswoning ook in gebruik geweest voor de zijderupsproductie, een oude moerbeiboom in de kleine zijtuin heeft hier nog een belangrijke rol in vervuld. In de woning hebben we veel oude voorwerpen en kranten gevonden, uit het begin van de vorige eeuw. We willen deze voorwerpen een plekje geven in het huis. Daarnaast willen we alle originele details zoveel mogelijk behouden en in de nieuwe inrichting integreren, zodat het karakter van het huis zoveel mogelijk behouden blijft.
De tuin is mogelijk al 60 jaar lang in een staat van verval geraakt door een gebrek aan onderhoud. Nog steeds is het geheel als een park herkenbaar met verschillende terrassen. In het park staat een eeuwenoude Ceder en een Pijnboom. In het park zijn nog steeds de vakvormige delen van een oorspronkelijke buxushaag herkenbaar. Dit was waarschijnlijk de afbakening van een oude moestuin. Inmiddels zijn de hagen uitgegroeid tot eeuwenoude buxusbomen.
De allereerste vermelding van de kerk Saint Christophe dateert uit 1130. Onduidelijk is wat er precies gebeurd is tussen de 12e en de 16e eeuw. Volgens het stuk “Note sur l’église de Vallérargues et son histoire” geschreven door D. Chaumette is het goed voor te stellen dat de huidige kerk grotendeels dezelfde is als die uit 1130. Vermoedelijk is de bouw van het koor rond het einde van de 11 eeuw / begin 12e eeuw gestart.
Het schip werd vervolgens ook gebouwd en is in de loop van de tijd waarschijnlijk deels aangepast.
De locatie van de kerk, op het hoogste punt net aan de rand van het rotsplateau, is waarschijnlijk gekozen met een defensief doel. De kerk was het sterke punt van de latere omheining van Vallérargues.
In oktober 1689 slaat het noodlot toe, een deel van het schipgewelf stort in, het koor blijft overeind. Een boog wordt verwijderd en een eenvoudiger schip wordt teruggebouwd. Tijdens de affaire van Vallérargues op 29 mei 1709 wordt de de prior verjaagd, de kerk werd geplunderd en religieuze voorwerpen werden in de put gegooid. In 1792 werden de kerk en het kloosterhuis verkocht als nationaal bezit en door een groep inwoners aangekocht om er een tempel van te maken, tot 1794.
In de 19e eeuw werd de kerk omsloten door gebouwen en het koor werd omgevormd tot stal en schuur. Daarna is het geheel in verschillende particuliere handen gekomen. In de jaren 60 van de vorige eeuw vindt een grote restauratie plaats van het schipgewelf. Een betonnen constructie moet het gewelf redden van verder verval. Tientallen jaren is het pand onbewoond en dit komt het geheel niet ten goede. Beplanting neemt het gebouw over en tast de muren en de constructie aan. Slechte weersomstandigheden krijgen vrij spel in het gebouw, op verschillende plekken worden de gebouwen aangetast. Uiteindelijk blijkt ook de betonnen plaat uit de jaren 60 van de vorige eeuw de boosdoener van het instorten van een groot deel van het schipgewelf een jaar of 3 geleden. Een cruciaal moment breekt aan of het complex gesloopt gaat worden of gerestaureerd wordt om het erfgoed te behouden.
Voor dit laatste kiezen de nieuwe eigenaren, die het pand in februari 2023 kopen. In september 2023 startten de restauratiewerkzaamheden. Het doel is om de kerk in ere te herstellen en datzelfde geldt voor de gebouwen hier omheen.
